Perez de Renteria, bere lanekin udaletxeko areto nagusian
Madrilen egon eta gero, Oiartzuna, sorterrira, ekarri ditu Joxerra Perez de Renteriak bere lanak. Singapur edo Shangaira eramateko proposatu zioten, baina azkenean ez da animatu, gastu ekonomikoa izugarria delako.
Cambios izeneko erakusketa inauguratu zuen atzo udaletxeko areto nagusian eta bertan egongo dira hilaren 30a bitarte. Mexikon ia zazpi urtez egon da bizitzen artista oiartzuarra eta orain etxera itzulita gauza berriak egiteko gogoz dago. Oso gaztetatik hasi zen margotzen, bere egoera fisikoak “gauza lasaiagoak” egitera bultzatu zuela dio. Bizitza guztia eman du arteari atxikia. Eta jarraitzen du.
Mexikoko esperientzia zer nolakoa izan da?
Oso ona. Bizitza bilatzera joan nintzen Mexikora, hemengo lana utzi nuen, hiru akademia nituen marrazketa linealaren gainekoak. Lana utzi nuen nahi nuenera dedikatzeko eta gutxi gorabehera nahi dudana egin dut. Han, askotan jarri nituen erakusketak, horietako bat Agirre lehendakariaren ilobak inauguratu zuen; luxu bat izan zen niretzat. Zure herrialdetik kanpo txominismoak funtzionatzen du, kanpotik datorrena ze ona den eta bertakoa ez hainbeste; hemen pasatzen dena ere. 50 urte daramatzat margotzen eta hemen kultur etxeak bilatzen ibili behar naiz erakusketa jartzeko, tristea da. Beste herrialderen batekoa banintz errazagoa litzateke, baina hori toki guztietan gertatzen da.
Gero nire emaztea ezagutu nuen eta hona itzuli ginen.
Han arteak nola tokia du?
Artea ez dutela askorik baloratzen iruditzen zait. Artisautzaren maitemindu bat naiz eta indigenek egindako iruditxo pila bat ditut. Horiek zertarako nahi nituen galdetzen zidaten, ez zutela ezer balio. Altzari zoragarriak egiten dituzte eskuz Mexikon, eta zure etxea 100 euroren truke horni dezakezu eta gainera etxera eramaten dizute… ez dute anbizio hori.
Kultur etxeak bilatzen ibili behar zarela aipatu duzu. Orain herrian jarri duzu erakusketa. Hemengoek zure lana ezagutzeko aukera dute, ezta?
Hala espero dut. Orain hamalau urte erakusketa jarri nuen hemen, udaletxean, eta aurretik Manuel Lekuona bibliotekan jarri nuen. Erakusketen inguruan, Mexikon antzerki asko dago, horrek asko funtzionatzen du: zinegotzia dela, galeriako zuzendaria, diploma bat ematen dizute bertan jarri duzula erakusketa, argazkia… Hemen hori ez dago eta egin beharko litzateke, seriotasuna ematen du.
Hurbiltzen den jendeak zer ikusiko du udaletxeko areto honetan?
Jarraitu didatenek aldaketa handi bat ikusi dute. Lehen hipererrealismoa margotzen nuen, baina ikusmen gaitasuna asko galtzearekin batera beste gauzak margotzen hasi nintzen. Aitortu behar badut honen guztiaren kontra nengoen lehen eta ni ere harrituta nago egindakoarekin. Ni klasiko-klasiko horietakoa nintzen. Figuratiboa den elementua mantentzen dut, erreala den zerbait, baina beste kolore bat, beste forma bat ematen diot orain. Asko disfrutatzen dut.
Harremanik baduzu artista oiartzuarrekin?
Hemen zerbait mugitzen hasi nahiko nuke, behintzat hilean behin gure artean gelditzea ongi egongo litzateke. Hemen bakoitza oso berea da eta ez du nahi jakitea nola egiten duen hau eta beste. Herri honetan, esaterako, margolari oso onak daude, hor dugu Isasa [Joxe Mari], adibidez.
Lanen bat baduzu orain eskuartean?
Bi hilabete margotu gabe egon naiz, tailerra urak hartu zidalako. Dena den, lan dezente ditut prest zerbait egiteko horiekin eta margotzen ere jarraituko dut. Momentuz ez dut beste erakusketarik jartzeko asmorik, baina ezin diot margotzeari utzi.
