Miguel Galindo: “Genero konnotazio interesgarria dute aurtengo jardunaldiek”
Pasioz bizi du antzerkigintza Miguel Galindok (Bilbo, 1951), bizimodu gisa. Antzerkigilea ez ezik, Pasaiako antzerki tailerraren burua ere bada. Formazioaz gain, atrezzoa, argiteria, lanen moldaketa, zuzendaritza, baita beharrezkoa bada iragartzeko kartela ere… denetik egiten du jardunaldien historioa hastepenetatik barru-barrutik bizi duen sortzaileak. Ate joka datoz Umorezko Antzerki Jardunaldiak. Aurten zer berri? Aurtengo programazioaren ezaugarri nagusia kalitatea da, eta tematikari dagokionez, ez dakit nola definituko nituzkeen, feminista edo femeninoak, baina genero konnotazio nahikoa interesgarria dute. Aktoreen artean ere emakumeak nagusi, ezta? Eskarmentu handiko jendea dago, baina baita jende berria, orain azaleratu eta nabarmentzen ari dena, Erika Olaizola kasu, denbora gutxian bi sari jaso eta jardunaldietan aurkeztu dugun Lotsa gabe lanerako kontratatu dutena. Konbinaketa oso ona da. Zer esango nizuke ba Las Grotesquesen gainean? miragarriak direla, eta kontuan hartuta Sexpearek zuzendu dituela, are eta gehiago. 30 urte urte asko dira. Nik uste dut lehenbiziko hiru urtetan ez nintzela lanean izan, baina bai parte hartzen. Infratonos egin nuen orduan hemen, San Pedroko Udal Aretoan, Teresa Calorekin. Orduan San Pedroko Udal Aretoa zinema zen eta eszenatokia orain harmailak dauden tokian zegoen. III. jardunaldietan izan zela esango nuke. Ordutik hona urte asko pasatu dira. Jardunaldiak ere asko aldatuko ziren urte hauetan guztietan, ezta? Arazoa da [...]
Pasioz bizi du antzerkigintza Miguel Galindok (Bilbo, 1951), bizimodu gisa. Antzerkigilea ez ezik, Pasaiako antzerki tailerraren burua ere bada. Formazioaz gain, atrezzoa, argiteria, lanen moldaketa, zuzendaritza, baita beharrezkoa bada iragartzeko kartela ere… denetik egiten du jardunaldien historioa hastepenetatik barru-barrutik bizi duen sortzaileak.
Ate joka datoz Umorezko Antzerki Jardunaldiak. Aurten zer berri?
Aurtengo programazioaren ezaugarri nagusia kalitatea da, eta tematikari dagokionez, ez dakit nola definituko nituzkeen, feminista edo femeninoak, baina genero konnotazio nahikoa interesgarria dute.
Aktoreen artean ere emakumeak nagusi, ezta?
Eskarmentu handiko jendea dago, baina baita jende berria, orain azaleratu eta nabarmentzen ari dena, Erika Olaizola kasu, denbora gutxian bi sari jaso eta jardunaldietan aurkeztu dugun Lotsa gabe lanerako kontratatu dutena. Konbinaketa oso ona da. Zer esango nizuke ba Las Grotesquesen gainean? miragarriak direla, eta kontuan hartuta Sexpearek zuzendu dituela, are eta gehiago.
30 urte urte asko dira.
Nik uste dut lehenbiziko hiru urtetan ez nintzela lanean izan, baina bai parte hartzen. Infratonos egin nuen orduan hemen, San Pedroko Udal Aretoan, Teresa Calorekin. Orduan San Pedroko Udal Aretoa zinema zen eta eszenatokia orain harmailak dauden tokian zegoen. III. jardunaldietan izan zela esango nuke.
Ordutik hona urte asko pasatu dira. Jardunaldiak ere asko aldatuko ziren urte hauetan guztietan, ezta?
Arazoa da ezin dugula jende gehiagorengana iritsi, tokiz mugatuta gaudelako. Hasieran Trintxerpeko pilotalekuan egiten genituen jardunaldiak, eta orduan bai, ikusle kopurua bikoiztu eta hirukoiztu ere egiten genuen, baina zailtasun teknikoak gaindiezinak ziren. Haizea, euria, … eromena zen. Hainbat kontutan irabazi egin dugu ordutik, eta beste hainbatetan akaso galdu, baina nik indar handia jartzen dut ekartzen dugun hori sar dadin, eta sartzen ez bada, gurera egokitzen.
Nolako harremana duzu jardunaldietara datozen antzerkigileekin?
Nik badut gogoan hemengo emanaldi bat. Antzerki lanaren izenburua Lo cotidiano zen eta egilea siziliarra zen. Ikuskizuna Tarregan ikusi nuen lehenbizikoz, antzoki erraldoi eta eder batean. Publikoaren harrera oso hotza izan zen han, baina nik hura ikusi nuenean pentsatu nuen Pasaiarako itzela izango zela. Hemen lana aurkeztu eta gero, niregana etorri eta besarkada emanez, eskerrak eman zizkidan behin eta berriz egileak. Oso urduri zegoen, esfortzu eta indar handia jarria zuelako lan horretan eta lana hemen aurkeztu zuen arte ez zuelako publikoaren aldetik berak espero zuen erantzuna jaso. Lana oso abangoardista zen, oso ausarta. Nik esango nuke hemengo ikuslegoak baduela perzepzio berezi bat gizarte gai eta estetika kontuekin. Umorea bai, baina umore azkarra du gustuko.
Zuk zeuk lan bat aurkezten duzu urtero jardunaldietan, aurten Sonrisas de muerte izenburupean. Nolako lana da?
Piezak oso onak dira, baina bitxia bada ere, baita oso gogorrak eta dibertigarriak ere, horiek denak pieza batean uztartzea zaila izaten den arren. Aktoreen lana da, huts-hutsean. Ikusiko dugu ikusleek nola hartzen duten, heriotza oso gai latza delako jende gehienarentzat, ez garelako ohartzen denok dugula iraungitze data. Batzuk data hori geure buruari jartzen diogu. Ikusiko dugu, baina dibertigarria bada. Heriotza, suizidioa… aitzakia dira pertsonen arteko harremanei erreparatzeko.
Antzerki tailerreko ikasleen lana nola baloratuko zenuke?
Beti bada nabarmentzen denik, baina nire tailerreko aktore gehienek maila estratosferikoa dute. Kontua da nire tailerreko aktoreek antzerkia beste era batean bizi dutela. Tailerrak eta jardunaldiak ia batera abiatu ziren. Orduan ez zegoen ezer. Baina antzerkiaren zabalpena handitu egin da eta gaur egun tailerrak nonahi daude. Ikasi nahi dutenek, ordea, zuzenean Madrilera jotzen dute. Gauzak asko aldatu dira. Guk talde independienteetan dugu jatorria.
Miguel Galindo antzerkigilea
Antzerkia orduan ez zen kultur jarduera soila. Bizimodua, borroka tresna eta beste gauza askoz gehiago zen. Denetarik egiten genuen, eta horregatik nik neuk denetik egiten jarraitzen dut. Orduko filosofiari eusten diot. Guretzako antzerkia zen oinarria. Orain alderantziz gertatzen da, antzerkiaz bizitzea oso zaila delako.
