Stephens: "Nahiago dut ehun estrategia izan eta ehuneko 90ek huts egitea, ez izatea baino"
Oiartzunen bizi den australiarra Orica-Bike Exchange taldearen kirol zuzendarietako bat da. Oraindik bukatu ez den denboraldiaren errepasoa egin du.
Neil Stephens, Orica-Bike Exchangeko kirol zuzendaria.
«Gustatzen zaizun gauza batengatik kobratzea luxua da, eta onartzen dut»Mathew Haymanekin Roubaix-a irabazi duzue. Ez da gaztea… Bere Paris-Roubaix hilabete batzuk lehenago hasi zen. Vuelta egin zuen iaz, oso gogor entrenatu zen denboralditik kanpo, eta lehenengo kontzentrazioetan oso zentratuta ikusi nuen. Urte hasierako lasterketetan eskumuturra hautsi zuen. Ez zuen klasiketan ateratzeko itxurarik. Arrabolari eman eta eman aritu zen, Miguel Indurain Sari Nagusian ateratzeko mesedez eskatu zigun. Erridikulua zela uste genuen, baina tira, utzi genion. Bukatu zuela ikusita, Paris-Roubaixen ateratzen utzi genion, ahal zuenera arte behintzat. Bagenekien ihesaldian sartuko zela, eta indarrak gorde zituen. Belodromora hurbildu ahala, duen esperientziarekin, zuen anbizioarekin eta pistan eskarmentua duelako, ia-ia bagenekien irabaziko zuela. Besteek ez zekiten bera zela faboritoa… Simon Gerransekin etxeko lasterketan —Tour Down Under— irabazi zenuten. Beno, Euskadiren ondoren, taldearen bigarren etxean [barreak]. Gerrans oso profesionala da. Gauza bat buruan sartzen bazaio, horren bila joaten da. Denboraldia indartsu hasi nahi zuen, eta Haymanek bezala, Vuelta egin zuen iaz. Ongi aritu zen, baina era berean, 2016ra begira aritu zen. Ez da bere urterik onena izan, baina dena eman du. Gainontzeko lasterketei dagokienez, Matthewsek Paris-Nizan bi etapa eta maillot horia janztea lortu zuen, Michael Albasini bigarren izan zen Liejan eta Erromandian etapa bat eraman zuen… Oso ongi aritu garela uste dut, baina hori da aurreko urteetan arrakastatsu ibiltzearen gauzarik txarrena. Lieja edo Milan-San Remo ez dituzu irabazi —beno, Roubaix irabazi dugu—. Jendeak pentsa dezake urte txarra dela. Bai zera, gu beti bezala borrokatu gara: batzuetan gauzak ongi ateratzen dira, besteetan ez. Orain arte, 40tik gora podium lortu ditugu World Tourrean, eta bigarrenak, Skyk, hogei inguru. Beraz, bikoiztu egin ditugu. Konstantzia hor dago. Esan duzu sailkapen nagusien lehiara jauzi egin zenutela. Horretarako hiru txirrindulari dituzue: Yatestarrak eta Chaves. Azken hori da zaharrena, eta 26 urte besterik ez ditu. Etorkizun handia duzue, ezta? Hor dago koxka. Oso gazteak dira, eta gainera, hirurak munduko onenetakoak dira. Etorkizunak itxura ona du. Vueltako taldean, Tuft eta Gerrans kenduta, gainontzekoen batez besteko adina 24 urtekoa zen. Txirrindulari zaharrenak ongi aprobetxatzen ari gara, azken urteetan daudelako. Gazteei irakatsi behar diete. Vueltan zaharrenetakoei —Sam Bewley eta Jens Keukeleirerekin— aholkua eskatzen nien, baina nire buruari esaten nion: ‘Hostia! Oraindik ez dituzte 30 urte bete eta!’.
«Hemen, Oiartzunen, jendea da gauzarik onena. Oso hurbilak dira»Datorren urterako Roman Kreuziger fitxatu duzue. Itzuli handietan lider horiek laguntzeko fitxatu duzue? Bai, bai. Beraz gain, Roger Kluge fitxatu dugu, bukaera azkarretarako, eta Carlos Verona duela gutxitik dago taldean. Urtero ukitu txikiak egiten ari gara, eta saiatzen gara taldearen izpiritua asko alda ez dezaten. Esfortzu handia egin dugu horretarako, hasieratik oso argi baitugu talde borrokalaria garela. Matthews, berriz, galdu duzue. Sunweb-Giantera joango da. Txirrindulari oso ona dela uste dut. Talde berrira oso ongi moldatuko dela uste dut. Sailkapen nagusietara begira dugun filosofia honek ez du bere ikuspegiarekin bat egiten. Etorkizunera begira, zorterik onena opa diogu. Taldeko izpiritua askotan aipatu duzu. Sona handia hartu zuten taldearen bideoek? Kontuan izan behar dugu beste taldeetan ere izpiritu eta rollo ona daukatela. Zortea daukagu gure izpiritu hori publikoak ikus dezakeelako. Bideoek duten magia da egiten dituen mutila taldekide bat gehiago dela. Askotan, ahazten dugu bera han dagoela, eta grabatzen ari dela. Horregatik agertzen dena zerbait erreala da, ez da itxurakeria. Agian, Vueltako azken larunbatean taktika bat prestatu genuen Chaves podiumean sartzeko, eta gaizki ateratzen da: txirrindulari bat geldiarazi, taldetik atera eta abar. Gure artean ezadostasunak egon daitezke, eta hori bera ere atera egiten da. Ez da bide erraza, eta hori guztia islatzen da bideoetan. Txirrindulari izan zinen. Zer da zailagoa, bizikletan gainean ibiltzea ala zuzendariaren autoa gidatzea? Bi gauzek dituzte alde politak eta desabantailak. Gustatzen zaizun gauza batengatik kobratu ahal izatea luxua da. Gutxiri pasatzen zaie hori, eta onartzen dut. Europara iritsi nintzenean, ez nekien txirrindulari izateagatik kobra zitekeenik. Gero munduko talde onenetan ibiltzeko zortea izan dut, eta egingo nuen horregatik kobratzea. Luxua da. Luxua da baita ere zuzendari izatea, ezagutzen dudan eta gustatzen zaidan giro batean egotea. Zorte handia dut. Hala ere, aitortu behar dut etxetik ateratzea esfortzu handia dela. Gero eta gehiago kostatzen zait familia etxean uztea, baina etxeko mahaira ogia eraman behar dut. Lantegi batean egon ninteke, piezak egiten; ez nintzateke hain gustura egongo. Aldi berean, etxean nagoenean, familiari denbora asko eskaini diezaioket, eta hori ere zortea da. Kontzientea naiz: ez naiz etxera etortzen eta potrojorran aritzen, gustuko dut aita izatea. Eguneroko bizimodua gustuko dut, eta etxean nagoenean buru-belarri murgiltzen naiz horretan. 27 urte daramatzazu hemen. Lehendabizi Perurenan bizi nintzen, taldearen etxea han zegoelako. 1989 eta 1990ean han egon nintzen, baita 1991n ere, baina orduan taldekide batzuekin alokatu nuen. Gero egungo emaztea ezagutu nuen, eta harekin joan nintzen. 1994an erosi nuen lehenengo pisua. Bizimodua oso ezberdina da? [Kasualitatez, lagun batek elkarrizketa eten du, Stephens zoriontzeko]. Bai, ezberdina da. Duela urte asko saiatzen nintzen gauzak ez alderatzen. Ingalaterran bizi nintzenean, adibidez, zenbat eta gehiago konparatu bi tokiak, orduan eta tristeago jartzen nintzen. Horregatik, toki batera joaten zarenean, toki horretako gauzarik onena ikusten saiatu behar zara. Hemen, jendea da gauzarik onena. Oso hurbila da. Canberra Australiako hiriburua da, eta agian, Madrilen edo Bilbon biziko banintz, berdina izango litzake. Oiartzunen jendeak ez du bitan pentsatzen zu gelditu eta elkarrizketa txiki bat izateko. Hori oso polita da. Eta hori, itxiak garela diotela… Nire ustez, kostatzen da lagun euskaldun bat edukitzea, baina behin lagun izanda, betirako da. Hemengo orografiak taldean eragina al du? Alegia, hemen entrenatzen al dute? Normalean ez dira hemen entrenatzen. Agian lasterketen artean hemen geratzen dira. Adibidez, Keukeleire nahiko alferra da etxera joateko. Yates anaiak edo Gerrans ere gelditu izan dira. Hala ere, hemengo lasterketara ongi moldatzen gara. Ez dakit nigatik den, lasterketa motarengatik ala egiten dugun ahaleginagatik, baina taldea etxean bezala sentitzen da Euskadiko lasterketetan. Mendateak motzak dira, esplosiboak, eta korritzeko modua nahiko erasokorra da ere: Albasini, Keukeleire, Gerrans edo Matthewsentzako egokiak. Euskadi ongi datorkigu, bai.
