Urko Otegi: "Lortutako markak lanaren ondorio dira"
Otegik ia bi hamarkada daramatza goi mailako saskibaloian. Urte gehienak Urrezko LEB mailan eman ditu, eta liga horren historian errebote gehien jaso dituen jokalaria bilakatu da hegal-pibota.
Urko Otegi da Urrezko LEB ligan errebote gehien hartu dituena.
«Saskibaloian jokatzen jarraituko dudan ez dakit;?udan hausnartuko dut»Zure etorkizuna ez duzu oraindik erabaki? 36 urte ditut jada. Udan, denboraldia bukatzen denean, hausnarketa bat egiten dut: aztertzen dut ea nola egon naizen fisikoki eta mentalki. Horrez gain, helburuak ea bete ditudan ikusten dut, eta horren arabera, jarraituko dudan ala ez pentsatuko dut. Daukadan adinarekin, denboraldiz denboraldi egiten dut hausnarketa hori. Uste dut horrela eginda, hobeto dela niretzako. Burua hobeto dut modu horretan, eta ez daukat hainbesteko presiorik. Denboraldia bukatzean egingo dut hausnarketa, nire burua ikusteaz gain, ea zenbateko ilusioa dudan aztertuko dut. Zortzigarren denboraldia duzu Palentzian, seigarrena jarraian. Taldeko kapitaina zara, Urrezko LEBen errebote gehien jaso dituena… pozik egoteko moduko egoeran zaude. Nik Menorcan egin nuen nire ibilbidearen zati handiena. Zoritxarrez, taldea desagertu zen, eta duela sei urte fitxatu nuen Palentziarekin. Nire ibilbidearen hasieran beste bi urtez egon nintzen bertan, eta banekien kluba oso serioa zela, eta hiria bera ere ongi zegoela. Seme batekin etorri nintzen hona, eta alaba bertan jaio da. Horrela zaudenean, egonkortasuna bilatzen duzu, haurrengatik eta abar. Gainera, Pasaiatik nahiko gertu nago. Haurrak eskolan daude, bere lagunak badituzte, eta horri gehitzen badiozu daukadan adina, lasaitasunean bizi nahi dut. Ez naiz kluba urtero aldatzen duen horietakoa. Gustura nago Palentzian. Zaleek ere estimatzen zaituzte. Beraiek ematen duten Trofeo Basket Morao izeneko garaikurra lortu duzu… Taldeak kamiseta morearekin jokatzen duelako du izen hori. Lagun talde bat badago, Peña Basket Morao izenekoa, eta beraiek ematen dute sari hori, denboraldian zehar jokalari onena izandakoari. Hiru aldiz irabazi dut, eta, zuk esaten duzun bezala, estima handitan naukate, baita errespetua ere. Jokalariak asko eskertzen du hori. Azkenean, gauza horiek guztiak ikusten dituzu, eta gusturago egoteko laguntza dira. Horregatik ere, hemen jarraitzea erabakitzen duzu. Tituluak ere lortu dituzu Palentziarekin. Bai. Bi kopa [bigarren mailakoak] irabazi ditugu, eta orain dela bi urte, liga ere irabazi genuen, doblete deitzen dena eginez. Aurtengo denboraldia ez da hain ona izaten ari. Orain arte, bost urtetan hiru final jokatu ditugu, eta bi irabazi. Ligan ere bi final jokatu ditugu, bat irabaziz. Pena izan zen igoera hori bulegoetan egia ez bihurtu izana, baina tira, urte onak izan dira. Zer sentitzen da kantxan lortutako igoera bat lortzean bulegoetan geldiarazten denean? Sentsazio txarra da. Igoera lortuta, aste edo hilabete hori ospakizunetan pasatzen duzu. Festak, afariak… dena oso polita da. Azkenean, bulegoetan igoera ez denean lortzen, pena handia ematen dizu. Batzuetan nazka ere sentitzen duzu. Zure buruari esaten diozu ‘Jo, nik nire lana ongi egin dut, eta ACB Ligak baldintza batzuk jartzen dituelako, ezin gara igo’… Gerra horretan, azken urteotan, uste dut jokalariok eta klubek gauzak egin ditugula, eta azkeneko udan gauzak aldatu dira. Nire ustez, saskibaloiarentzako berri ona dira aldaketa horiek.
«Aurtengo denboraldia ez da hain ona izaten ari;?goruntz goaz»Orain dela urte eta erdi inguru Gipuzkoa Basketen jokatzeko aukera izan zenuen, 2015/2016 denboraldiaren bukaeran. Zer moduzkoa izan zen esperientzia hura? Sorpresa izan zen, egia esan. Beste urte batzuetan aukeraren bat egon zen, baina pentsatzen nuen ez nuela sekula etxean jokatuko. Palentziarekin liga irabazi genuen, oporretan geunden, eta Porfirio Fisacek deitu ninduen. Hark nirekin hasi zuen denboraldia, hemen [Palentzian], eta denboraldiaren erdialdean Donostiara joan zen. Hainbat jokalari min hartuta zeuden, eta galdetu zidan ea beraiekin jokatu nahi nuen, hilabete batez. Egia esan, ilusio handia egin zidan han jokatzeak, inoiz ez bainuen etxean jokatu. Familiarengandik eta lagunengandik gertu egotea, eta han hilabete bat pasatzea ona zen niretzako. Emaitzak ez ziren onak izan, baina hilabete ona pasatu nuen etxean.
Urko Otegi.
«Hilabete bat jokatu nuen Donostian;?niretzako ona izan zen han jokatzea»Horrelako kasu bat eredugarria izan daiteke nerabe batentzat, ez? Alegia, hamabi urterekin futbolaria —kasu ohikoena delako— ezin izango duela konturatu, eta frustrazioa izan dezakeelako. Nik beti pentsatu dut, lehen mailara igotzeko, edo profesionala izateko, gauza asko gertatu behar direla. Lehendabizikoa da bakoitzak bere lana egin behar duela, sakrifizio handia da. Uda haietan, lagunak hondartzara edo festetara joaten ziren, eta nik astebete pasatzen nuen Laredon (Kantabria). Horrez gain, talde bat fijatu behar da zugan, eta haiek zure aldeko apustua egin behar dute. Prentsak ere laguntzen du. Horri batu behar zaio bakoitzaren ilusioa eta lan asko egitea. Hala egiten bada, gauzek posible dute aurrera egin. Bukatzeko, aipatu duzu aurtengo denboraldia ez doala hain ongi. Zeintzuk dira helburuak? Azkenaldian hobeto gauden arren, helburua goiko postuetan ibiltzea zen. Pasa den denboraldiko taldetik bik bakarrik jarraitzen dugu, eta talde berri bat osatzea oso zaila da hasieran: fitxaketak ohitzea, entrenatzaile berria… Gainera, antolatzaile amerikarrarekin ez dugu asmatu. Taldetik kanpo joan behar izan du, eta ordezkorik ez dugu aurkitu oraindik. Azkeneko bost neurketatik lau irabazi ditugu, eta gorantz goaz. Oraindik bigarren itzuli osoa falta da, eta suposatzen dut gora joango garela. Lanarekin aurrera egingo dugu.
