(ez) Jakin
Prokrastinatzea ez dela alferkeria entzun nien pasa den astean Ez hain ondo podkastean Ane Zuazubiskar eta Irati Perezi. Gauza batzuk sortu ohi diguten errespetu edota bertigoaren ondorioz atzeratu ohi ditugula sarritan. Hori gertatu izan zait niri askotan zutabe honekin ere, urte hasieratik izaten ditugu entrega datak, agendan ere txukun-txukun apuntatuta izan ohi dut astebete lehenago, baina gaia pentsatzen hasi, eta ez zait egokirik bururatzen. Bata oso orokorra, bestea oso pertsonala, eta azkenerako ordenagailuko orri zuriaren gainean marra beltz bat keinuka, segundo erdiro-edo hasi, hasi, hasi oihukatzen.
Horrelaxe nengoen gaurkoan ere, Uxue Alberdiren Hetero irakurtzen hasi naiz ideia muturren bat lapurtu nahian, baina alferrik, liburu osoa zuzenean kopiatuko niokeen. Entzungailuak jarri eta komuna garbitu bitartean Arantxa Iturbe eta Nekane Peñagarikanoren Arratsean irratsaioa jarri dut, baina alferrik hau ere, ideia batetik bestera egiten zidan buruak jauzi, guztiak interesgarri baina ez nuen sakontzeko ez jakintzarik, ez eta denborarik. Leihotik begira jarri naiz, ispiluari begiratzeak erreparoa ematen didalako akaso, eta bertan ere istorio interesgarririk ez zuei kontatzeko, ez bederen, nik antzemandakorik. Mugikorrean Instagram, Twitter edo TikToka ireki nezakeen, baina bertakoa paperera eramatea zailegia iruditu zait.
Berriro ere ordenagailura buelta, arratsalde osoa hiru mila bostehun karaktere idazteko, eta izenbururik ere ez. Mugikorraren argia sumatu dut orduan, soinurik ez, behin lagun batek esan zidan mugikorra beti isilik duen belaunaldia dela gurea, eta ez ziola zentzurik ikusten horri, baina gure belaunaldiak (barka orokorkeria) bi minutuero begiratzen du pantaila, eta beraz, soinuarekin izatea bezalakoa da, ia beti dugu eskura. Kontua da, nahigabe ere sumatu dudala pantailako argia, mugikor ezezagun bat deika, zalantza egin dut hartu edota ez hartu. Duela bi aste erantzun nituen Lanbidek eta EHUk inkesta enpresa bati eskatutako galderak, eta jada hilabetez aski zela pentsatu dut, ez dut gurasoen etxea argi enpresaz edota telefono konpainiaz aldatzeko eskumenik, eta azkenean hartzea erabaki dut. Banatzaile bat zen, ea etxean bazegoen norbait, ilusio berezirik gabe erantzun diot baietz eta jo du bi minutuan txirrina.
NA zenbakiaren truke eman dit paketea, Jakin aldizkaritik bidalitakoa zen, ireki eta bi liburu: aldizkariaren 263-264 alea bata, eta bigarrena Jakin beharreko 222 esaldi. Esaldi horietako batek harrapatuko ninduela konbentzituta irentsi ditut berrogei bat esaldi, eta guztiak ziren bikainak, iradokitzaileak, hausnarrerako bazka aproposa. Baina esaldi bakoitza tekleatu ostean, garatzeko ezina sumatzen nuen; ezina baino zalantza izan da. Izan ere, gai potoloak landu ditu 1956az geroztik, herri honek izan dituen eztabaidagai zein aurrera egiteko nahi handienak jaso ditu dabilen pentsamendua. Baina betez ere, elkarrizketak sortzeko gaitasuna izan du, elkarrizketak orri artean, eta batez ere irakurraldi horietatik abiatuta bestelako kafe, infusio eta zuritoak.
Eta ohartu naiz horixe falta zitzaidala, elkarrizketa, ordenagailuko orri zuria eta norberaren pentsamendua ez direla aski batzuetan, eta gure kezkak, ametsak zein esaldiak partekatuta eraikitzen dela dabilen pentsamendua. Batzuetan zain egoten jakin behar da, zutik eta begiak zabalik baina zain. Eta zerbait iritsitakoan partekatzen jakin behar da, handitu dadin.
