Paseoen iraultza
Trekkin oinetakoei bigarren korapiloa egin, ilea motots altu xamar batean bildu eta «piriiiii pi» entzungailuak konektatuta, prest da osteguneroko mendi buelta egiteko. Kosta zitzaion bere asteroko errutinan ibilalditxoa txertatzea, baina jada pozik lotzen ditu zapatilak. Etxetik oinez abiatzen da mendi aldera, eta argi polita dagoela iruditzen zaionetan bere Instagrameko jarraitzaileek ere jakiten dute non ibili den, Stravakoek ez, kilometro gutxitxo egiten ditu bertan postureatzeko; komunitate bakoitzak bereak dituen bezala, sare sozial bakoitzak ere bere kodigo eta arauak ditu.
Lanean eserita pasatzen dituen orduak konpentsatu asmoz hasi zen asteroko paseoekin, eta ideiak ordenatzeko balioko ziolakoan jarraitu zuen. Ingurua ezagutzeko ere baliatuko zuenaren ideiarekin ere berretsi zuen bere erabakia. Guztia zen abantaila, aire libreko oxigenoa biriken barneraino sartu, gorputzeko zikinkeria izerdi bidez kanporatu, naturarekin konektatu eta buruari atseden labur bat eman, ezertan ez pentsatu edo «denbora dudanean pentsatzeko gauzak» karpetako ideiak lantzeko.
Engantxatuko zela esan zioten lagunek, berak ere halaxe errepikatu zion behin baino gehiagotan bere buruari. Bidegorria beti dago beteta. Udan erraza zirudien, eguzkiak ere belzten zion azala eta mugikorreko aplikazioaren arabera soberan zituen kiloak ere galduko zituela sinetsi zuen. Win and win, antza. Eguraldia kaskartzean, ordea, gero eta gehiago kostatzen zaio. Norbere buruarekin izan behar omen da fidelen, baina askotan, autokonpromisoari eustea izaten da zailena, hedabideetako kiroletako ataletan konstantzia eta diziplina deitzen dioten horri.
Gorputzari eta buruari entzuteko ariketa polita izan zitekeen, asmo horrekin egiten zuen asteroko zita, bederen. Baina azken boladan ia trekkinak janztea baino garrantzitsuagoa zaio entzungailuetatik barrena zarata jartzea, bere burua isiltzeko, akaso.
Eta lurrera begira ia arnasestuka zegoela hara non entzun duen Nerea Ibarzabalen ahotsa, Nafarroa Arenako azken agurrean: «… Erretako mundu honek sarri saltzen digu kea/ guztia denean bortxa, presa ta diru trukea/ ekintza iraultzaile bat da elkarri entzutea».
Amaierarako ordurik gabe oinei eta buruari ibiltzen uztea da onena, presarik gabe, eta batez ere, paseoak hobeak dira konpainian. Entzungailuak momentu batez kendu eta egin dezagun iraultzailea den ekintza xumea: entzun diezaiogun elkarri.
Ahalik eta interferentzia gutxienekin pentsatzeko, kontatzeko eta entzuteko bidea izan zuen paseoena orduz geroztik, eta gertukoenekin horixe egitea maite du, paseatu. Hurrengo altxamendua prestatzen dutenerako jada badu izena: paseoen iraultza. ■
