[Erreportajea] ‘Nire begietatik’, herri baten izana azalera ekarriz
Maialen Ledesmak bizitoki duen lurrarekin bat egiteko hartu zuen kamera eskutan. Ordutik, bisorean zehar atzematen duenari forma ematen dirau. Antxotarrek bere egin dituzte haren sorkuntzak.
![Egunero herri inguruan ikusten duena ukigarri bilakatzen du, era askotako moldeetan [Irudia: Maialen Ledesma].](https://oarsoaldea.hitza.eus/site/files/2021/02/maialen_ledesma.jpg)
Egunero herri inguruan ikusten duena ukigarri bilakatzen du, era askotako moldeetan [Irudia: Maialen Ledesma]. 
Maialen Ledesma nor den galdetuta, «oso geldirik egon ezin den pertsona bat» aipatu du antxotarrak; frenesi horren barruan bere du hark natura, bizileku duen lurra, eta horren esentzia kamera baten bisoretik hauteman, atzitu eta ukigarri bihurtzeko gaitasuna dauka.
Nire begietatik izenpean bere sorkuntzak barnebiltzen dituen marka sortzea du asmo; bide horretan, bere begietatik jaiotzen dena argazki, jertse, lientzo, poltsa… bihurtuta asko dira Ledesmaren sortzeak bere egin dituzten herritarrak.
Langabeziak bizimodu berria ezagutarazi zion, eta hala hasi zen serigrafiaren munduan murgiltzen, diseinuan sakontzen eta teknika berriak esploratzen. «Argazkilaritza asko gustatzen zitzaidan eta denbora librea neukanez saltseatzen hasi nintzen». Etxeko gelatxo batean tailerra muntatu eta txikitasun horretan hasi zen sortzen, irizpide argi batekin: «Ideia zen nola uztartu serigrafia argazkilaritzarekin, eta non bizi naizen».
Herria inspirazio
Askok esan ohi dute Oarsoaldea grisa dela, baina sortzaileak aitortu du hark gogoko duela gris hura; heztean inguruan ikusi duena maitatzen ikasi du, eta ez da bakarra. Izan ere, bere lehen ilustrazioa portuko garabi baten silueta izan zen; sareetan partekatu zuenean ez zuen espero, inolaz ere, halako arrakasta izango zuenik. «Enkarguak izan nituen, eta noski, ez nengoen horretarako prest…».
Ohiz kanpokoa gerta liteke halako lanerako dorre bat jendeak azalean eraman nahi izatea, orotariko jantzi moduan, baina ezkutupeko zentzua aurkitu dio antxotarrak horri bizilagunen istorioak entzunda: «Adineko gizonak etorri zaizkit euren aitonek portuan lan egiten zuteneko garaiak aipatuz».
Hark ere lotura sendoa sentitzen du txikitan errepidearen beste aldean ikusten zuenarekin: «Portua beti izan zaigu arrotz, baina integratuagoa genuen». Herritarrek badute, beraz, atxikimendu hori: «beren egin dute, batera edo bestera, oroitzapenengatik, agian…».
Antxok eman diona itzuli nahi dio. Lehengaiak tokiko dendetan eskuratu eta sorkuntzak horietan jarri izan ditu eskura. Etorkizuna ezjakina den arren, —joskintza aipatu du—, argi da herritik eta herriarentzat segiko duela sortzen.
