"Horrelako telesailak beharrezkoak dira, gauzak aldatzeko"
Gaur emango dute, ETB1en, telesailaren hirugarren atala. Oztopoak gaindituz futbol taldea sortu duten neskak dira protagonista. Garmendiak Itsasoren papera jokatzen du; berak bizi izan duenaren antzeko rola du.
Ane Garmendia Irastorza (Oiartzun, 2005). Gaur emango dute, ETB1en, telesailaren hirugarren atala. Oztopoak gaindituz futbol taldea sortu duten neskak dira protagonista. Ane Garmendia Irastorza oiartzuarrak Itsasoren papera jokatzen du; berak bizi izan duenaren antzeko rola du.
Irabazi arte-ren castingera aurkeztu zinen, amak animatuta. Baina zu, berez, futbolaren mundutik zatoz. Nolatan erabaki zenuen aurkeztea?
Hiru urte nituenetik toki guztietara joaten nintzen baloia eskuetan hartuta. Mutilekin aritzen nintzen futbolean, eta ondoren hasi nintzen Eskola Kirolan. Mutilak lehenago hasten ziren entrenatzen Oiartzun Kirol Elkartean. Amari proposatu nion klubera joateko, futbola gustuko genuen neska talde bat geundelako, ea uzten ziguten entrenatzen.
Ikusten genuen mutilek jokatzen zituztela partidak, lehiaketetan parte hartzen zutela, eta gu, bitartean, itxoiten.
Insistitu genuen, eta utzi ziguten entrenatzen, neska pixka bat zaharragoekin. Pixkanaka hasi ginen, eta Haur Mailan sortu genuen talde propioa. 16 urterekin, jarraitzen dut jokatzen.
Jende asko aurkeztu al zineten?
Lagun batek bidali zidan Whatsapp bidez deialdia. Ez nuen nire burua aktore bezala ikusten; figurante moduan, agian. Amak esaten zidan ez nuela galtzeko ezer, eta aurkeztu nintzen. Hiruzpalau fase ziren: batzuk etxetik egin 
behar genituen, pandemiagatik; besteak, presentzialak.
Azken horietan gaizki pasatu nuen: Sevilla edo Madrilen aktore bidea egiten ari zen jendea etorri zen. Gainera, ni nintzen aurkeztu ziren guztien artean gazteena.
Entrenamendu batera joan aurretik, lagun batekin nintzen etxean, eta ama oihuka etorri zen, hautatu nindutela esanez. Ezin nuen sinetsi. Entrenamendura berandu iritsi ginen, baina merezi izan zuen.
Castinga nola joan zen? Antzezpenean oinarritu zen ala futboleko teknikak ere sartu ziren?
Aurkezpen bideoa izan zen lehendabizi. Ondoren, hiru eszena bidali zizkiguten, bi pertsonaiarekin. Etxean grabatu nuen, eta baloiarekin ukituak egiten nituen klip batzuk sartu nituen, ea zorterik zegoen. Presentzialean antzekoa izan zen: baloiarekin eta gero eszenekin, lehendabizi banaka eta gero taldeka.
Udan errodatu zenuten. Nola izan zen esperientzia?
Bi hilabetez aritu ginen. Leku pila batetan grabatu genuen, tartean Oiartzungo etxe batean eta Lezon.
Errutina zen gogorrena. Oiartzundik goizeko seitan edo zazpietan ateratzen nintzen, Donostiara, eta han taxi batek hartzen ninduen, lokalizazio batera joateko.
Egunero 11 ordu ziren errodatzen, eta etxera iristen nintzenerako 21:00ak izaten ziren. Hurrengo eguneko gidoia ikasten hasi behar nintzen orduan. Kameren aurrean jartzearekin ohitzen zarela esaten dute, baina niri azkeneko egunera arte iraun dit urduritasunak, egunero erronka berri bat zelako.
Nola daramazu zure burua pantailan ikustearena?
Ihoteak izan dira asteburuan, eta ume asko egon ziren Oiartzungo plazan. Egia da pixka bat begiratuta sentitu nintzela, baina jendea oso jatorra da. Hurbildu eta esaten dizutenean zein ongi egiten duzun lan, ilusio handia egiten du.
Uste duzu telesaila pedagogikoa izan daitekeela neskek baloia hartu eta plazara ateratzeko?
Hori da espero duguna. Emakumeen futbola urtez urte aldatzen joan dela egia da. Duela bost urte hasi nintzen futbolean, eta gauzak behintzat aldatu dira. Egia da orain neskak lehenago hasten direla futbolean. Oraindik pauso asko eman behar dira, gauza asko aldatu, eta horrelako mezuak dituzten telesailak, liburuak edo istorioak beharrezkoak dira, gauzak pixkanaka aldatzeko.
Nola ikusten duzu zure burua urte batzuk barru? Jarraituko duzu?
Futbolean jarraitzeko asmoa daukat, hori bai. Batxilergoko lehen maila egiten ari naiz, eta argi daukat lehenengo ikasketa horiek bukatuko ditudala, eta gero aktuazioarekin jarraitzeko aukera baldin badaukat, egingo dut. Erabakiko dut bi urte barru.
