Peruri biktima izaera ez aitortzeko Madrilen erabakiari abala eman dio Estrasburgok
Peru biktima gisa onartu eta indemnizazioa ematea eskatu zuen Estrasburgon demanda aurkeztuta Blanki Pascual Peruren alargunak, baina Estrasburgok, ontzat eman du Espainiako Auzitegi Nazionalak eskaera horri jarritako betoa.
Bixente Perurena Peru, 1984ko ekainean hil zuen GALek Hendaian. Haren familiak demanda aurkeztu zuen Estrasburgon— Madrilek atzera bota ostean aurretik egindako eskaera bat—; Peru biktima gisa onartu eta indemnizazioa ematea eskatu zuen demanda horren bidez Blanki Pascual Peruren alargunak, baina Estrasburgok, ontzat eman du Espainiako Auzitegi Nazionalak eskaera horri jarritako betoa.
Erabaki horrekin, Espainiako Estatuari abala eman dio Estrasburgok, zehazki, Espainiako Auzitegi Nazionalak gerra zikinaren biktima izan direnen kasuan sortutako klausula eman du ontzat. Horren arabera, biktima izaera eta indemnizazioa jasotzeko eskubiderik ez dute, “bortxazko krimenak egin dituen erakunde bateko kide izan diren ustezko biktimek”, azken hori baieztatzen duen ebazpen judizialik ez dagoen kasuetan ere. Espainiako Auzitegi Nazionalaren ebazpen horrek Perurenaren errugabetasun-presuntzioa urratzen zuelako aurkeztu zuen demanda Estrasburgon Pascualek.
Otsailaren 8an 36 urte bete dira GALek Perurena hil zuela, Angel Gurmindo Steinekin batera, tiroz, Hendaian, etxetik ateratakoan.
Peruren familiaren ekimenez eta Errenteria eta Hendaiako udalekin elkarlanean oroimen ekitaldia egin zioten Peruri iaz, GALek hilzuela 35 urte bete ziren egunean, Perurenan. Omenaldi horretan, Argi Perurena, Perurena eta Pascualen hiru alabetako batek hartu zuen hitza aita nolakoa zen azaltzeko, familia bizimodua nolakoa zen kontatzeko, eta nola aldatu zuen GALek 1984ko ekainaren 6 hartan aita hil zuenean. 37 urte zituen Peruk hil zutenean. Etxe aurrean hil zuten, Steinekin batera, eta emazteari ere egin zioten tiro. Bizitza erabat markatu zien gertaerak, hala esan zuen Argi Perurenak iazko ekitaldian, GALen balek aita eta Stein hil zituztela, baina baita hiru alaben haurtzaroa ere, “betirako errepresioari lotuta gelditu delako gure familiaren bizia, horren ondorio guztiekin”.
Bizipen mingarriari “injustizia” erantsi behar izan diotela esan zuen orduan ere Peruren alabak, “nola posible ote hildakoen artean ezberdintasunik egitea, batzuei baliabideak eta nolabaiteko aitortza emanez, eta besteoi, askotan ezta hildako senideei agur duina emateko aukerarik ere ez, eta are gutxiago omentzeko aukera?”.